Яны не плакалі бяссонымі начамі,Калі ад бомбаў неслі іх у склеп.А словы першыя, якім іх навучылі,Былі пра немцаў, пра вайну, пра хлеб. П. Панчанка “Дзеці вайны”
Апавяданне “Васількі” было напісана пад уражаннем газетнага паведамлення ад 7 верасня 1941 года: “У адным калгасе, недалёка ад Жлобіна”, германскія афіцэры бязлітасна катавалі, а потым перабілі сям’ю рахункавода калгаса Тышкевіча. Фашысты закалолі штыкамі Тышкевіча, яго маці, сястру і дзвюх малых дачок. З усёй сям’і застаўся ў жывых толькі старэйшы, чатырнаццацігадовы сын Саша, якога ў гэты час не было дома. Убачыўшы знявечаныя трупы сваіх родных, Саша пайшоў у Жлобін. Праз некалькі дзён германскія войскі занялі горад. Саша дастаў ручную гранату і выйшаў на вуліцу. Ён цярпліва стаяў і сачыў за танкамі, бронемашынамі, артылерыяй і пяхотай, якія праходзілі міма яго. Калі паказалася невялічкая штабная машына, у якой сядзела неаклькі афіцэраў, Саша падбег і кінуў у машыну гранату. Выбухам былі знішчаны машына і ўсе германскія афіцэры. Саша быў забіты асколкам гранаты.
Материалы на данной страницы взяты из открытых источников либо размещены пользователем в соответствии с договором-офертой сайта. Вы можете сообщить о нарушении.