,, Ագռավն ու աղվեսը ,, առակ

Բախտի բերմամբ,                                                                        Մի դու մտի՞կ,  «»                                              
Թե պատահմամբ,                                                                         Էդպես քթիկ,
Մի մեծ ագռավ                                                                                      Էդպես ճտիկ,
Մի գունդ պանիր                                                                                  Մախմուր ագին,
Դաշտում գտավ,                                                                           Խաս ու ղումաշ,
Կտուցն առավ,                                                                             Ատլասն հագին։
Ծառին թռավ։                                                                                        Գիտե՜մ, անշուշտ, իմ քուրիկի
Օ՜, ի՜նչ պանիր, դեղին ոսկի...                                                     Ձայնն էլ կըլի հրեշտակի։
Բայց դեռ չառած համը իսկի,                                                       Երգի, քուրիկ, մի ամաչի,
Աղվեսն անցավ ծառի մոտով,                                                      Իմ ուզածը մի մեծ բան չի։
Գերվեց, էրվեց պանրի հոտով։                                                           Թե որ չքնաղ էդ տեսքիդ հետ
Վազեց գնաց բերնի ջուրը,                                                            Երգելում էլ եղար վարպետ,
Եվ թուլացան կուռն ու ճուռը,                                                       Օ՜, կդառնաս, իմ մաքրուհի,
Էն ժամանակ իրա ձևին,                                                               Թռչունների մայր թագուհի։
Ծառի տակից, աչքն ագռավին,                                                     Ագռավ ազին իրեն տված
Հեզիկ, նազիկ, Փափկամազիկ,                                                     Գովեստներից շշմած, ուռած՝
Բացեց լեզուն անո՜ւշ, մեղո՜ւշ։                                                            Ագռավային
Թափե՜ց, չափե՜ց շաքար ու նուշ։                                                       Բկովը մին
Ես քո գերին                                                                                            Որ չկռռա՜ց,
Քո էդ սևիկ                                                                                              Պանիրն ընկավ ծառիցը ցած,
Վառ աչքերին,                                                                                Շողոքորթը ըռխեց, գնաց։
Նուրբ ծալքերով
Զույգ թևերին։

՛